چشم‌هام رو باز مي‌کنم. تند نفس مي‌کشم. هنوز صبح ِ صبح نشده.
آخر ِ شب، وقتي ستاره‌ها کم‌کم چشم‌هاشان را مي‌بندند، خدا از توي خانه‌اش سرک مي‌کشد بيرون، خميازه مي‌کشد و آدم‌ها را يکي يکي بيدار مي‌کند.

پرده‌ي اول: پيرمرد ِ عصا به دست، خميازه‌کشان از پنجره بيرون را نگاه مي‌کند، کش و قوسي به تنش مي‌آيد و يک تکان عصاي چوبي‌اش، کلي جرقه پايين مي‌ريزد.
پرده‌‌ي دوم: زن، بيدار مي‌شود. چشم‌هام را مي‌مالد، مي‌رود دست‌شويي، بعد هم آشپزخانه.
جرقه‌ي مرد، تازه رسيده به آسمان چهارم.
...

مهمان ِ صاحب‌خانه

0 comments | Permalink

نظرات: 0

---