مهمان صاحب‌خانه چه برفي اومده اين‌جا ... زمستون شده.
ديشب، همان‌طوري که از خجالت ِ صاحب‌خانه، محکم دامن کوتاه‌ام را گرفته بودم که بالا نرود، خوابم برد. حافظ باز ماند روي فال ِ شب يلداي آيدين:
اگر نه باده غم دل ز ياد ما ببرد
نهيب حادثه بنيان ما ز جا ببرد
وگر نه عقل به مستي فرو کشد لنگر
چگونه کشتي از اين ورطه‌ي بلا ببرد
فغان که با همه‌کس غايبانه باخت فلک
که کس نبود که دستي از اين دغا ببرد
گذار بر ظلمات است، خضر راهي کو
کباد کاتش محرومي آب ِ ما ببرد
دل ضعيفم از آن مي‌کشد به طرف چمن
که جان ز مرگ به بيماري صبا ببرد
طبيب عشق منم باده خور که اين معجون
فراغت آرد و انديشه‌ي خطا ببرد
بسوخت حافظ و کس حال او به يار نگفت
مگر نسيم پيامي خداي را ببرد
نظرات: 0