مسیحیت در مقام دوره ی باستان

اگر صبح یکشنبه ای غرش ناقوس های کهن را بشنویم، از خود میپرسیم آیا ممکن است این بانگ ناقوس باشد! آن یهودی ِ به صلیب کشیده شده نیز دو هزار سال پیش که می گفت پسر خداست ، همین حس را داشت که البته دلیلی هم برای اثبات این ادعای فرزندی وجود ندارد. بی شک در دوره ی ما مسیحیت همان دوره ی باستانی است که از عصرکهن و بسیار دور هنوز باقی مانده است و حال پذیرش آن ادعا شاید کهن ترین میراث این دوره باشد. خدایی که از زنی میراصاحب فرزند شود و حکیمی که بخواهد دیگر کاری نکنند و کسی را به مجازات نرسانند و د رانتظار نشانه های نابودی جهان در آینده باشند ، عدالتی که بی گناهان را جایگزین قربانی میداند ، کسی که به حواریونش از خون خود می دهد تا بنوشند، دعا برای تحقق معجزه ، گناهی که به خداوند آن را نسبت می دهند و خدا آن را کیفر می دهد ، گریز از آن جهانی که مرگ دروازه ی آن است ، صلیب چون نماد در زمانی که اصلا صلیب در آن معنی و مفهومی ندارد، آه تمامی اینها چقدر نفرت انگیز است ، گویی همگی سر از گورگذشته ها برآورده اند!
آیا باید باور داشت که کسی به این مسائل هنوز ایمان دارد؟

انساني ، كاملا انساني / نيچه

0 comments | Permalink

نظرات: 0

---