بالاخره بعد از بیست و چند روز در بدری و صبح تا شب و شب تا صبح کار ،پسمانده های انجام نشده را ول کردم به امان خدا و برگشتم به خانه ، دلم تنگ شده بود برای تختم ، میزم و لم دادن روی مبل روبروی کتابخانه ام... قاعدتا باید همه چیز خوب باشد ، اما نیست انگار دلتنگی میکنم ، برای چی اش را نمی دانم ، فکر نمیکنم برای آن مسافرتهای بی خستگی در کردن و آن همه ساعتها زل زدن ها به مانیتور و استرس پاسخگویی ایرادات حل نشده برای فردایش باشد مشکل اینجاست که دیگر دوست ندارم در این خانه زندگی کنم ، که همه چیز از کار گرفته تا رفتن به سربازی را به اینجا ماندن ترجیح میدهم و مشکل اینجاست که با تمام وجود دلشان نمی خواهد ترکشان کنم و من هر چه بیشتر می گذرد بیشتر احساس رفتن می کنم..
نظرات: 1
آیدین عزیز
همه یک روز می ایند و یک روز می روند .
این شتری است که ذر خونه ی همه می خوابه .
:D
By
ناشناس, at
۱۰:۳۹ قبل‌ازظهر