وقتی از خودت متنفر باشی مگر جایی هم برای دوست داشتن کسی می ماند؟

8 comments | Permalink

نظرات: 8

دهه! از تو بعیده ها!

By  macin, at ۱۱:۱۲ بعدازظهر

اولش آره اما کم کم نه دیگه.

By  ناشناس, at ۱:۳۹ قبل‌ازظهر

وقتی به ته ته دلم رجوع میکنم میبینم هنوز خودم دوست دارم و کار به انزجار و نفرت هنوز نکشیده .
پس یک نفس عمیق میکشم و میگم آیدین !آیدین !

هنوز می تونی امیدورا باشی که من یک روز بیام عاشقت بشم !
: دی

By  ناشناس, at ۱:۱۱ بعدازظهر

میگم ها ایدین اگه این کبری خانم دوست دختر جدیدت و فکر مکین یهو میاد تیر تپرت میکنه.
ته اون کامنت حذف کن.

By  ناشناس, at ۱:۱۲ بعدازظهر

سیدوجان! تو نگران تیرتپران کبری نباش. ثواب عشق سیدها حتما زیادتر از کبری ها است. دنیا را آتشفشان کن!

By  ناشناس, at ۱:۱۲ قبل‌ازظهر

میگم کبری آدرس نداری یعنی؟!

By  صورتکِ خیالی, at ۳:۴۰ قبل‌ازظهر

صورتی خیاری!هنوز بی خانمان نشده ام که آدرس نداشته باشم!یعنی؟!

By  ناشناس, at ۱:۴۷ بعدازظهر

حالا کی از خودش متنفر شده اول اینو مشخص کن.
توی پرانتز:
چون من میدونم که تو منو حداقل دوست داری بنا بر این اونی که از خودش متنفر شده تو نیستی. بنابراین باید ببینیم اون کیه و بعد که فهمیدیم کیه ببینیم که آیا جدی جدی مهمه که اون آدم چون از خودش متنفره نمی تونه آدم های دیگه رو دوست داشته باشه یا نه.
به اینجا که می رسیم نفس عمیقی می کشیم و فکر می کنیم که مرحله ی بعدی چه می تواند باشد.
یا انقدر ها مهم نیست که کسی منجمله خودش را دوست داشته باشد و یا مهم هست. اگر مهم بود باید نقشه ای بکشیم که تنفرآن آدم را نسبت به خودش کم کنیم که بعد بر مبنای آن بتوان امید داشت که بتواند دیگران را هم دوست بدارد.
من فکر می کنم این فکر خوبی است.
بنا بر این لطفن بگو که آن آدم کیست!
:)

By  ناشناس, at ۱۱:۲۰ بعدازظهر

---