آدم معتقد

تمام زندگی ام در این آرزو گذشت که به چیزی اعتقاد پیدا کنم و تمام زندگی ام یک دروغ بود ، من به هیچ چیز اعتقاد ندارم.


لینک مرتبط : آدم معتقد!

3 comments | Permalink

---

سه‌شنبه، آذر ۰۶، ۱۳۸۶

هم آغوشی ِ بدون عشق

حالا که به گذشته نگاه میکنم، هزاران مرد را می بینم که گذرشان به بسترم افتاد ، و با خودم می گویم کاشکی با یکی شان می ماندم ، حتی اگر بدترینشان بود. باز جای شکرش باقیه که چینی نازنینم را به موقع پیدا کردم ، درسته تحفه ای نیست ولی فقط مال خودمه.

به چشم هایم زل زد ، تاثیر حرفهایش را در چهره ام جستجو کرد و گفت : خلاصه اینکه ، همین الساعه برو دنبال این طفلک بی نوا ، حتی اگر بدخیالی ات واهی نباشد ، بگذار هرچی می خواهد بشود ، فقط نوبتت را هدر نده . اما از من به ات نصیحت :
شاعرانه بازی پدر بزرگ ها را در نیاور. از خواب بیدارش کن ، با آن دسته خری که شیطان ، به خاطر بزدلی و بدذاتی ، به ات بخشیده هر جور دلت خواست باهاش خوش باش حتی به سوراخ گوشش هم رحم نکن. جمله ء اخرش حرف دل بود و لاجرم به دل نشست :
واقعا حیف می شود که بمیری و مزه ی هماغوشی توام با عشق را نچشیده باشی.

خاطرء دلبرکان غمگین مارکز داستان پیرمردی است که برای شب تولد 90 سالگی اش دختری باکره را به خود هدیه می کند ، دختری که خسته از خواب روزانه و مست از معجون خواب اوری که برای غلبه بر ترس خورانده اند اش هر شب لخت کنار پیرمرد به خواب می رود و پیرمرد کم کم حسی پیدا میکند که در خلال تمام سالهای همخوابگی با روسپیان نداشته ، احساس عشق ، عشقی که مالکیت می آورد و تنهایی...
این جمله ء "واقعا حیف می شود که بمیری و مزه ی هما غوشی توام با عشق را نچشیده باشی "- ناخوداگاه م را نا خواسته خیلی تکان داده ، که وقتی بر میگردم و نگاه میکنم به همه ء این هم خوابگیهای بدون عشقی که داشته ام حسرت همه ی عشق هایی که می توانستند باشند و نبودند یکجا در گلویم گره می خورد...
یک چیزی کم بوده ، همیشه کم بوده...

2 comments | Permalink

---

پنجشنبه، آذر ۰۱، ۱۳۸۶

ذهن ِ خالی

احساس میکنم به اندازه ء یک ابدیت از اینجا دور بوده ام ، گویی سرم را پشت دیواری کرده ام که در پس آن بی انتهایی تاریک ، فراموشی و نیستی همیشگی وجود دارد.
احساس تلخی است این حس ِ غریبه بودن و دوری از جایی که روزگاری دلبسته اش بودی یا فکر می کردی که دلبسته اش هستی . تلاش می کنی که چیزی بنویسی نه از این رو که دلت ذره ای برای نوشتن و اینجا تنگ شده ، نـــــه ...، فقط برای اینکه تلاش کرده باشی برای غلبه بر این حس ِ تلخ ، درست مثل تلاشی که دکترها برای علاج بیماریهای لاعلاج می کنند.
تلاشی برای فراموش کردن چیزی که فکر می کنی فراموشش کرده ای ، که می اندیشی در تمام مدت عمر سخت کوشیده ای رویداد فراموش شده ای را بیاد بیاوری ، چیزی که هنوز محو نشده و در عمق تاریکی ها شناور است ، حس لعنتی یخه ات را می گیرد و می نشاندت جلوی مونیتور ، صفحه ء خودت را باز میکنی و زنندگی این همه سردی و غریبگی چشمهایت را می زند که وهم آلود است این همه غریبگی با خود به قدر روبرو شدن با شخصی بدون چهره...

پیاز را می خوانی و چند جای دیگر و دلت تنگ می شود برای نوشتن ، از نو نشتن اما نمی توانی ، ذهنت خالی است ، خالی خالی
امم م مثل ِ مــثـلِ ِ مثل ِ
مثل وقتی که حس می کنی چشمهایت باز شده اما نمی دانی کی و اول از درد بالای زانوها و کشاله های ران و بعد از بوی گند معجون ِ الکل و مزه های مختلف که این ور و آن ور جایی که کپیده ای بالا آورده ای میفهمی که هستی ، که یک جایی هست ، که همیشه بوده که دیگر آن جایی نست که چند لحظه ء قبل پلکهایت از هم کنار رفته بود و ذهنت خالی خالی خالی بود...

5 comments | Permalink

---